Początkowo nie różni się zbytnio od ronda starofrancuskiego w swych założeniach konstrukcyjnych. Jest natomiast bardziej zróżnicowane wy- razowo przez zwiększenie kontrastu melodycznego, harmonicznego, fa- kturalnego itp. (np. Rondo z Sonaty D-dur J. Haydna). W dalszym rozwoju muzyki klasycznej rondo zaczyna się rozbudowywać coraz bardziej i wchła­nia elementy formy sonatowej. Budowa takiego ronda traci swą przejrzy­stość, bowiem pojawiają się odcinki, które są elementami formy sonatowej. Ogólna zasada konstrukcyjna ronda, polegająca na kilkakrotnym powtórze­niu refrenu czy tematu, zostaje zawsze zachowana, a szczegóły jej realizacji rozwiązywane są każdorazowo indywidualnie.

Jest to typ koncertu barokowego przeznaczonego na grupę instrumentów solowych, zwanych concertino lub principale, i orkiestrę, zwaną tutti, concerto, grosso lub ripieni. Concertino obejmuje zwykle I i II ^skrzypce, wiolonczelę i klawesyn, ale może mieć również inną obsadę; tutti we wczesnych concerti grossi ogranicza się do małej orkiestry smyczkowej, później dochodzą flety, oboje, rogi. Za twórcę concerto grosso uważa się A. Corellego (pierwsze pochodzi z 1682 r.). Oparł się on na sonacie da chiesa i da camera. Jego concerti grossi są utworami wieloczęściowymi (4-, 5- i więcej). Dalszy rozwój poszedł w kierunku ograniczenia ilości ustępów. Nową postać concerto grosso wykształcił A. Vivaldi, ustalając trzyczęściowy sche­mat allegro-adagio-allegro i przyjmując dla szybkiej części zasadę stałego powrotu odcinka tutti na zasadzie jakby refrenu, który prze­plata epizody concertino.