RONDO KLASYCZNE
Początkowo nie różni się zbytnio od ronda starofrancuskiego w swych założeniach konstrukcyjnych. Jest natomiast bardziej zróżnicowane wy- razowo przez zwiększenie kontrastu melodycznego, harmonicznego, fa- kturalnego itp. (np. Rondo z Sonaty D-dur J. Haydna). W dalszym rozwoju muzyki klasycznej rondo zaczyna się rozbudowywać coraz bardziej i wchłania elementy formy sonatowej. Budowa takiego ronda traci swą przejrzystość, bowiem pojawiają się odcinki, które są elementami formy sonatowej. Ogólna zasada konstrukcyjna ronda, polegająca na kilkakrotnym powtórzeniu refrenu czy tematu, zostaje zawsze zachowana, a szczegóły jej realizacji rozwiązywane są każdorazowo indywidualnie.
CONCERTO GROSSO
Jest to typ koncertu barokowego przeznaczonego na grupę instrumentów solowych, zwanych concertino lub principale, i orkiestrę, zwaną tutti, concerto, grosso lub ripieni. Concertino obejmuje zwykle I i II ^skrzypce, wiolonczelę i klawesyn, ale może mieć również inną obsadę; tutti we wczesnych concerti grossi ogranicza się do małej orkiestry smyczkowej, później dochodzą flety, oboje, rogi. Za twórcę concerto grosso uważa się A. Corellego (pierwsze pochodzi z 1682 r.). Oparł się on na sonacie da chiesa i da camera. Jego concerti grossi są utworami wieloczęściowymi (4-, 5- i więcej). Dalszy rozwój poszedł w kierunku ograniczenia ilości ustępów. Nową postać concerto grosso wykształcił A. Vivaldi, ustalając trzyczęściowy schemat allegro-adagio-allegro i przyjmując dla szybkiej części zasadę stałego powrotu odcinka tutti na zasadzie jakby refrenu, który przeplata epizody concertino.