Pomysły na dekoracje na wieczór panieński
Organizacja wieczoru panieńskiego to trudne i wymagające zadanie. Należy zadbać o wiele kwestii oraz dopilnować wielu ważnych aspektów – tylko to gwarantuje świetną imprezę oraz pełne zadowolenie wszystkich uczestniczek.Mowa tutaj między innymi o dekoracjach, które będą z góry świadczyć o tym, że w danym miejscu odbywa się niezapomniany wieczór panieński! Posiadając odrobinę wolnego czasu i kreatywności, dekoracje na wieczór panieński można przygotować samodzielnie. Nie jest to trudne zadanie, a gwarantuje nie tylko niższe koszty organizacji, ale przede wszystkim niepowtarzalność dekoracji. Wśród najpopularniejszych dekoracji na wieczór panieński, które można znaleźć w sieci są chociażby tabliczki ze śmiesznymi napisami oraz akcesoria na patykach, takie jak wymyślne okulary, wąsy czy kapelusze. Można je wydrukować i dokleić na długich wykałaczkach. Świetnie sprawdzają się nie tylko jako dekoracja, ale również jako gadżety do zdjęć. Pomysłów na dekoracje na wieczór panieński można również szukać w sklepach, które specjalizują się w sprzedaży takich przedmiotów.
POJĘCIE FORMY MUZYCZNEJ
„Forma” to pojęcie trudne i wieloznaczne. Potocznie oznacza budowę, kształt. Każde dzieło sztuki, a więc dzieło muzyczne także, ma określoną budowę — formę, dla której materiałem są dźwięki, a wymiarem — czas.Istnieje wiele definicji formy muzycznej. Dla naszych potrzeb przyjmujemy definicję J. M. Chomińskiego:Forma muzyczna jest wypadkową współdziałania elementów muzycznych, jako środek służący do realizacji pozamuzycznej treści dzieła, to twór realizowany za pomocą zasobu środków techniki kompozytorskiej, nierozerwalnie związany z danym środkiem wykonawczym i typową dla niego fakturą. Do elementów muzycznych zaliczamy: melodykę, harmonikę, rytmikę, metrum, agogikę, dynamikę, kolorystykę i artykulację.
TREŚĆ POZAMUZYCZNA
Treść pozamuzyczna utworu najwyraźniej przejawia się w muzyce wokalnej, gdzie jej nośnikiem jest tekst słowny; inaczej przejawia się w utworach programowych, zaopatrzonych w tytuły lub komentarz słowny; w muzyce zaś instrumentalnej jest nią ogólny wyraz emocjonalny dzieła. Treść utworu determinują konkretne warunki społeczne, ekonomiczne, kulturowe, typowe dla danej epoki historycznej, a także osobowość twórcy. Środki techniki kompozytorskiej to czynności kompozytorskie prowadzące do powstawania dzieła; to elementy rzemiosła.Środki wykonawcze to inaczej obsada (wokalna lub instrumentalna, solowa, zespołowa) decydująca o realnym brzmieniu dzieła.
SPOSÓB REALIZACJI FORMY
Faktura to sposób realizacji formy oparty na możliwościach technicznych tkwiących w poszczególnych rodzajach środków wykonawczych, a także sposób skoordynowania elementu melodycznego z harmonicznym .Przyjmuje się też, że formy muzyczne to pewne typowe schematy rozpoznawalne za pomocą czynności analitycznych. Jednak nie należy sztywno trzymać się schematów, lecz traktować je w sposób elastyczny. Trzeba bowiem pamiętać, że utwory muzyczne powstają w wyniku jednorazowych aktów twórczych, co powoduje, że nawet ten sam schemat formalny (np. ABA) każdorazowo realizowany jest w odmienny sposób. W wielu dziełach krzyżują się rozmaite schematy formalne, nadto schematy te w poszczególnych etapach rozwoju muzyki ulegają ciągłym przeobrażeniom. W historii muzyki można prześledzić rodzenie się form, ich rozwój i zamieranie.
GATUNEK MUZYCZNY
Z pojęciem formy muzycznej wiąże się pojęcie gatunku, mające szersze znaczenie. Gatunek muzyczny oznacza klasę utworów muzycznych w zależności od przeznaczenia i charakteru dzieła (np. gatunki muzyki kościelnej, teatralnej, estradowej, tanecznej), od obsady (np. gatunki muzyki orkiestrowej, kameralnej, chóralnej, solowej), rodzaju tekstu (np. liryka wokalna, oratorium, dramat muzyczny), środków choreotechnicznych i teatralnych (np. balet, opera). Gatunki muzyczne mogą się krzyżować. W ramach gatunków muzycznych spotykamy rozmaite formy, w zależności od epoki czy indywidualnego stylu kompozytora (np. symfonia jest formą cykliczną, najczęściej czteroczęściową, i należy do gatunku muzyki orkiestrowej). Prawie każda epoka miała gatunek dominujący; w renesansie był to np. motet, madrygał, w baroku — oratorium, kantata, w klasycyzmie — sonata.
KLASYFIKACJA FORM MUZYCZNYCH
Należy zwrócić uwagę, że gatunki i formy muzyczne niekiedy zachodzą na siebie. Stąd kryteria podziału czasami dublują się. Klasyfikacji form muzycznych można dokonać z różnych punktów widzenia. Ze względu na środki wykonawcze: formy wokalne (z towarzyszeniem lub bez towarzyszenia instrumentalnego, np. pieśń, opera), formy instrumentalne (np. sonata, poemat symfoniczny).Ze względu na fakturę: formy polifoniczne (np. kanon, fuga), formy homofoniczne (np. sonatina, rondo). Ze względu na ilość części: formy jednoczęściowe (np. etiuda, preludium), formy cykliczne (np. suita, sonata, msza). Elementy muzyczne. Biorąc pod uwagę mniejsze cząstki formalne: formy dwuczęściowe (np. poszczególne części suity barokowej, aria dwuczęściowa), formy trzyczęściowe (np. ABA, typowe dla tańców czy liryki instrumentalnej okresu romantyzmu), formy wieloczęściowe o najrozmaitszych schematach.
ZE WZGLĘDU NA SZCZEGÓLNE ZNACZENIE
Ze względu na szczególne znaczenie jednego elementu muzycznego: formotwórcze znaczenie rytmu — w tańcach (np. walc, mazur, polonez), specjalny rodzaj melodyki — w formach figuracyjnych (np. preludium, etiuda).Ze względu na ogólny wyraz utworu Chomiński wyodrębnia lirykę instrumentalną (np. nokturn, impromptu).Konkretny utwór może reprezentować różne typy formy jednocześnie, np. fuga może być formą wokalną lub instrumentalną, jest formą polifoniczną, może być formą samodzielną (jednoustępową), a także wchodzić w skład formy cyklicznej (np. sonaty). Każde dzieło muzyczne cechuje określony porządek. Konkretnym przejawem i wykładnikiem stawania się formy muzycznej są elementy muzyczne jako regulatory materiału dźwiękowego zapewniające mu ład.
ELEMENTY MUZYCZNE
Środkami regulacji przebiegu czasowego są metrum i rytmika, z nimi łączy się agogika.Metrum — wyznacza miary czasuRytmika — ustala czasowy przebieg impulsów dźwiękowych,Ag0gika określa szybkość przebiegu impulsów dźwiękowychElementem regulującym odległości między dźwiękami jest diastematyka (diastema — odległość). W jej obręb wchodzi diastematyka horyzontalna (linearna), odnosząca się do następstw dźwiękowych — odpowiada jej melodyka, oraz diastematyka wertykalna — odpowiada jej harmonika. Elementem regulującym natężenie dźwięku jest dynamika, a jakości brzmieniowe utworu muzycznego określa kolorystyka zależna od środków wykonawczych. Wiążąca się z kolorystyką artykulacja określa sposób wydobywania dźwięku.Elementy muzyczne współdziałają ze sobą, choć najczęściej jedne dominują nad pozostałymi.
FAKTURA
Termin ten rozumiany jest w muzyce dwojako: jako sposób wykorzystania, operowania poszczególnymi rodzajami środków wykonawczych; jako sposób skoordynowania elementu melodycznego z harmonicznym, czyli horyzontalnego z wertykalnym, Biorąc pod uwagę sposób wykorzystania środków wykonawczych, wyróżnić można fakturę: wokalną, np. chóralną, instrumentalną, np. fakturę fortepianową, skrzypcową, orkiestrową.Biorąc zaś pod uwagę jakość brzmienia środków wykonawczych, rozróżniamy fakturę: homogeniczną — dającą jednorodne, niezróżnicowane brzmienia, jak np. zespół instrumentów smyczkowych, chór żeński, chór męski, poligenlczną — o zróżnicowanym brzmieniu, np. orkiestra symfoniczna (w skład której wchodzą trzy grupy instrumentów: smyczkowe, dęte i perkusyjne), chór mieszany, topofoniczną — polegającą na przestrzennym oddziaływaniu zespołu wykonawczego, dzięki jego odpowiedniemu rozmieszczeniu, np. faktura wielochórowa renesansu, umieszczanie w operze dodatkowo zespołu instrumentalnego na scenie, za sceną lub na widowni (R. Wagner Tannhauser, Lohengrin, Tristan i Izolda; H. Berlioz Requiem).
TRZY TYPY FORMY
Wyróżniamy też typy pośrednie tych faktur. Sposób operowania dynamiką, artykulacją i kolorystyką wpływa na homogenizację faktury polige- nicznej i odwrotnie. Na przykład wydobywanie dźwięków arco i pizzicato poligenizuje homogeniczne brzmienie zespołu instrumentów smyczkowych, powoduje rozwarstwienie brzmienia. Homogenizowanie poligenicz- nego brzmienia orkiestry można uzyskać np. przez zastosowanie staccata fagotów i instrumentów smyczkowych, zdwojeń w ramach określonej struktury harmonicznej, w związku z czym mogą się tworzyć brzmienia jednorodne w ramach zespołu orkiestrowego.Biorąc pod uwagę sposób skoordynowania elementu melodycznego z harmonicznym wyróżniamy następujące rodzaje faktur: monofoniczną, polifoniczną,homofoniczną, typy pośrednie: homofonizującą i polifonizującą.