Zdecydowaną przewagę mają wieloczęściowe formy okresowe, które składają się z kilku lub kilkunastu okresów muzycznych połączonych w grupy. Najpowszechniejszą z nich jest trzyczęściowa forma typu repryzowego. Może ona być prosta i złożona (również określana jako mała i wielka). Forma ta nazywana bywa też obiegowo „formą pieś­niową”. Trzyczęściowość prosta polega na tym, że poszczególne jej cząstki (oznaczane symbolami aba lub aba) są równocześnie okresami muzy­cznymi (np. R. Schumann Śmiały jeździec z Albumu dla młodzieży). Czasami jedna z cząstek — zwykle druga lub trzecia — jest zdaniem muzycznym, wówczas utwór przedstawia budowę okresowo-zdaniową (np. R. Schumann Sceny dziecięce op. 15 nr 1, J. Garścia Bajeczka z Miniatur.

Trzyczęściowość złożona występuje w obszerniejszych kompozycjach opartych na budowie okresowej. Części, oznaczane symbolami ABA lub ABA, przedstawiają prostą formę trzyczęściową (lub dwuczęściową). Wystarczy nieraz, aby jedna z części schematu ABA prezentowała dwu- lub trzyczęściowość prostą, wówczas cały utwór możemy określić jako ujęty w trzyczęściową formę złożoną.W formie typu repryzowego, zarówno małej jak i wielkiej, część trzecia może być powtórzeniem części pierwszej albo dosłownym (F. Chopin Polonez A-dur op. 40 nr 1), albo skróconym (F. Chopin Polonez c-moll op. 40 nr 2), albo zmienionym wariacyjnie .Części pierwsza i trzecia rozpoczynają się i kończą w tonacji głównej.

Część druga utrzymana jest w innej tonacji i wnosi nowy, kontra­stujący materiał muzyczny. Całość może rozpoczynać wstęp i zamykać koda. Taką formę najczęściej mają tańce i utwory należące do liryki instru­mentalnej.W rozbudowanych formach budowa okresowa niejednokrotnie ulega spo­tęgowaniu i prowadzi do powstania struktur okresowych wyższego rzędu. Chcąc lepiej zobrazować to zjawisko ujmiemy je schematycznie.Nowo powstały okres „B” stanowi następnik, a pierwszy — „A” — spełnia rolę poprzednika. Tak utworzony następnik wyższego rzędu charakte­ryzuje się kontrastem względem poprzednika (niekoniecznie melodycz­nym, lecz np. harmonicznym, fakturalnym, dynamicznym) i zwykle wzmaga napięcie wyrazowe w utworze. Skutkiem takiego formowania dzieła jest często powrót do pierwszego okresu przynoszącego spadek owego napięcia .

W XX w. zasady kształtowania materiału dźwiękowego często pokry­wają się z różnymi technikami. Pod pojęciem techniki kompozytorskiej rozumiemy zespół środków i czynności potrzebnych przy konstruowa­niu dzieł. Jeżeli technika ma znaczenie formotwórcze, wówczas po­krywa się z formą, np. technika kanoniczna w kanonie, technika wariacyjna w wariacjach itp. Określona technika może być również stosowana lokalnie na gruncie jakiegoś utworu, o którego powstaniu decyduje inna zasada formowania. Na przykład istotą ronda jest po­wtarzanie refrenu i przeplatanie go kupletami, ale jego kolejne powtó­rzenia nieraz ulegają wariacyjnemu opracowaniu (figurowanie lub ornamentowanie linii melodycznej, zmiana akompaniamentu). Techniki wariacyjna, fugowana, koncertująca niekiedy kształtują niektóre części kantat, oratoriów, symfonii itp.