Nowych sposobach artykulacji dźwięku uzyskiwanych z instrumentów tradycyjnych, co prowadzi do zmiany funkcji tych instrumentów i ma charakter metaboliczny, np. wzbudzanie dźwięków fortepianu przez szarpanie palcami jego strun, uderzanie pałkami perkusyjnymi, nakła­danie na struny śrub, nakrętek, uszczelek gumowych (np. J. Cage Amores); wykorzystanie pudła rezonansowego skrzypiec jako bezpośred­niego źródła dźwięku, „rozstrajanie” skrzypiec; wydobywanie różnych efe­któw dźwiękowych głosem — szeptu, krzyku, syku, wycia, dmuchania itp., generowaniu dźwięków za pomocą urządzeń elektroakustycznych i ele­ktronicznych,  przetwarzaniu materiału za pomocą tych urządzeń (filtry i inne urzą­dzenia, np. pogłosowe, wzmacniające), tzw. metabolizm, zestawianiu tradycyjnych instrumentów muzycznych’ i głosów ludzkich z urządzeniami elektronicznymi (np. K. Stockhausen Mixtur).

Nie jest to technika w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz raczej metoda traktowania materiału dźwiękowego. W aleatoryzmie kompozytor zakłada, że podczas wykonania utworu przypadkowo dobrane zostaną: ilość i ro­dzaj instrumentów, ilości i kolejność części utworu granych synchronicz­nie lub sukcesywnie itp.Aleatoryzm kontrolowany opiera się na ścisłej dyspozycji całości przy pozostawionej przypadkowi dyspozycji szczegółów. Celowo niedokład­nie określa się obraz dźwiękowy utworu w zapisie i świadomie zakłada się swobodę w interpretacji dzieła przez wykonawcę, który może wpro­wadzać przy odtwarzaniu elementy przypadkowe, dowolne, również po­legające na dowolnym przestawianiu, czyli permutacji, odcinków utworu muzycznego. Głównymi reprezentantami aleatoryzmu muzycznego są. J. Cage, S. Bussotti, C. Cardew, B. Nilsson, W. Lutosławski (Gry we­neckie na orkiestrę).