NOWE SPOSOBY
Nowych sposobach artykulacji dźwięku uzyskiwanych z instrumentów tradycyjnych, co prowadzi do zmiany funkcji tych instrumentów i ma charakter metaboliczny, np. wzbudzanie dźwięków fortepianu przez szarpanie palcami jego strun, uderzanie pałkami perkusyjnymi, nakładanie na struny śrub, nakrętek, uszczelek gumowych (np. J. Cage Amores); wykorzystanie pudła rezonansowego skrzypiec jako bezpośredniego źródła dźwięku, „rozstrajanie” skrzypiec; wydobywanie różnych efektów dźwiękowych głosem — szeptu, krzyku, syku, wycia, dmuchania itp., generowaniu dźwięków za pomocą urządzeń elektroakustycznych i elektronicznych, przetwarzaniu materiału za pomocą tych urządzeń (filtry i inne urządzenia, np. pogłosowe, wzmacniające), tzw. metabolizm, zestawianiu tradycyjnych instrumentów muzycznych’ i głosów ludzkich z urządzeniami elektronicznymi (np. K. Stockhausen Mixtur).
ALEOTORYZM
Nie jest to technika w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz raczej metoda traktowania materiału dźwiękowego. W aleatoryzmie kompozytor zakłada, że podczas wykonania utworu przypadkowo dobrane zostaną: ilość i rodzaj instrumentów, ilości i kolejność części utworu granych synchronicznie lub sukcesywnie itp.Aleatoryzm kontrolowany opiera się na ścisłej dyspozycji całości przy pozostawionej przypadkowi dyspozycji szczegółów. Celowo niedokładnie określa się obraz dźwiękowy utworu w zapisie i świadomie zakłada się swobodę w interpretacji dzieła przez wykonawcę, który może wprowadzać przy odtwarzaniu elementy przypadkowe, dowolne, również polegające na dowolnym przestawianiu, czyli permutacji, odcinków utworu muzycznego. Głównymi reprezentantami aleatoryzmu muzycznego są. J. Cage, S. Bussotti, C. Cardew, B. Nilsson, W. Lutosławski (Gry weneckie na orkiestrę).