Nazwa jig związana była początkowo z krótkimi, wesołymi scenkami tanecznymi, które rozpowszechnili angielscy waganci na kontynencie za­chodnioeuropejskim. Potem powstały jej formy pochodne: włoska giga francuski gigue. Na dworze był to taniec trójdzielny, skoczny, żywy. W wersji stylizowanej rozwinął się w suicie. Forma włoska zyskała naj­większą popularność i dlatego uważano ją za najbardziej typową dla tego tańca. Miała tempo bardzo szybkie, rytm triolowy, takt §, §, § lub opracowanie homofoniczne. W Niemczech uprawiano różne rodzaje gi­gue, które krzyżowały się z innymi formami muzycznymi (były gigue także w takcie parzystym, niektóre z rytmami punktowanymi, na inne jeszcze miały wpływ fuga czy toccata), ale w ogólnym układzie wykazują budowę dwuczęściową

Jego rytmika, podobnie jak rytmika tańców, pozostaje w związku z okre­ślonymi ruchami ciała. Czysto praktyczne zastosowanie mają marsze wojskowe. Marsz utrzymany jest w takcie  lub  niektóre marsze woj­skowe pisane są w takcie Cechą charakterystyczną są rytmy zrywane (punktowane).Rozróżniamy marsze:   pogodne, w tempie żywym (triumfalne — np. Verdiego Marsz z ope­ry Aida, koronacyjne, weselne — np. Marsz z muzyki do Snu nocy letniej F. Mendelssohna-Bartholdy’ego); żałobne, w tempie wolnym (Marsz z Sonaty As-dur op. 26 i z III Symfonii L. van Beethovena, Marsz z Sonaty b-moll op. 35 F. Cho­pina). W marszach żałobnych obok podstawowego rytmu stosuje się triolowe odbitki o małych wartościach rytmicznych.Pod względem formalnym marsze na ogół odznaczają się symetrią roz­miarową, która w stylizacjach bywa jednak przełamywana. Najczęstszą formą jest forma ABA, niekiedy poprzedzona wstępem. Marsze występują jako utwory samodzielne lub części utworów cyklicznych (serenady, di- vertimenta, suity, symfonii, sonaty).