Łączniki i epizody są to odcinki fugi, w których temat nie występuje, jednak bardzo często kompozytorzy posługują się w nich materiałem motywicznym wziętym z tematu lub kontrapunktu, który poddawany jest w tychże tworach zabiegom ewolucyjnym. Odcinki te mogą też wprowa­dzać nowy materiał. Łączniki opierające się na materiale tematycznym przyczyniają się do jednolitości, zwartości formy. Zadaniem łączników jest powiązanie za pomocą modulacji poszczególnych przeprowadzeń lub wystąpień tematu w różnych tonacjach, a zarazem oddalenie tych przeprowadzeń, aby temat nie występował bez przerwy. Łączniki wyka­zują z reguły małe rozmiary, epizody są szerzej rozbudowane. Łączniki rozdzielające pokazy tematu w obrębie przeprowadzenia można nazwać wewnętrznymi, te zaś które rozdzielają przeprowadzenia — zewnętrznymi.

Epizody stają się samodzielnymi współczynnikami formy — najczęściej w utworach o większych rozmiarach. Łączniki i epizody są ujęte bardziej swobodnie, co wyraża się np. w zmniejszeniu ilości głosów, osłabieniu działania polifonii, choć niekiedy pojawia się też imitacja. W obrębie łączników kompozytor może także posługiwać się techniką kontrapunktu podwójnego, potrójnego. Często używanym środkiem jest progresja. Pod względem harmonicznym łączniki i epizody są przebiegami o wię­kszej komplikacji odniesień funkcyjnych. Spotykamy także fugi, w których nie ma łączników, np. Fuga C-dur z I t. Das wohltemperierte Kiavier J. S. Bacha.

Koda jest ostatnim odcinkiem utworu i ma charakter zakończeniowy. Tu najbardziej widać osłabienie siły polifonii, często wprowadzone są pasaże czy pochody gamowe, np. organowa Fuga c-moll J. S. Bacha. Nuta pedałowa występuje w końcowym odcinku utworu, służy do utwier­dzenia tonacji. Opiera się na i, rzadziej na V ewentualnie IV stopniu tonacji głównej. Tworzy podstawę basową.Fuga jako całość stanowi konstrukcję o dużej spójności wewnętrznej. K. Sikorski wyróżnia trzy rodzaje możliwych ukształtowań fugi, które z większą lub mniejszą dokładnością najczęściej się powtarzają (czasem dochodzi do ich krzyżowania).

Fuga trzyczęściowa:  I część — ekspozycja w tonacji głównej i łącznik modulujący naj­częściej do tonacji równoległej,  II część — jedno lub szereg przeprowadzeń tematu w różnych tonacjach, przeważnie blisko pokrewnych tonacji głównej; część tę zamyka łącznik modulujący z powrotem do tonacji głównej lub to­nacji IV stopnia skali,  III część — ostatnie przeprowadzenie; rozpoczyna się czasami w to­nacji IV stopnia, częściej w tonacji głównej, w której jest utrzymane. Przykładem mogą być cztery fugi J. S. Bacha z I tomu Das wohl­temperierte Klavier\ e-moll, g-moll, c-moll i B-dur. Fuga czteroczęściowa z tzw. kontrekspozycją:   I część —      ekspozycja jak wyżej,  II część —     kontrekspozycją,      czyli             drugie przeprowadzenie w          tonacjigłównej; nie jest to dosłowne powtórzenie ekspozycji, gdyż głosy wchodzą w    innej kolejności;    mogą   być     wprowadzone     środki polifo­niczne typu inwersja, stretto     itp., III część — modulacyjna, podobnie kształtowana jak część II w pierwszym rodzaju fugi, IV część — ostatnie przeprowadzenie; powrót do tonacji głównej.