ŁĄCZNIKI I EPIZODY
Łączniki i epizody są to odcinki fugi, w których temat nie występuje, jednak bardzo często kompozytorzy posługują się w nich materiałem motywicznym wziętym z tematu lub kontrapunktu, który poddawany jest w tychże tworach zabiegom ewolucyjnym. Odcinki te mogą też wprowadzać nowy materiał. Łączniki opierające się na materiale tematycznym przyczyniają się do jednolitości, zwartości formy. Zadaniem łączników jest powiązanie za pomocą modulacji poszczególnych przeprowadzeń lub wystąpień tematu w różnych tonacjach, a zarazem oddalenie tych przeprowadzeń, aby temat nie występował bez przerwy. Łączniki wykazują z reguły małe rozmiary, epizody są szerzej rozbudowane. Łączniki rozdzielające pokazy tematu w obrębie przeprowadzenia można nazwać wewnętrznymi, te zaś które rozdzielają przeprowadzenia — zewnętrznymi.
SAMODZIELNE EPIZODY
Epizody stają się samodzielnymi współczynnikami formy — najczęściej w utworach o większych rozmiarach. Łączniki i epizody są ujęte bardziej swobodnie, co wyraża się np. w zmniejszeniu ilości głosów, osłabieniu działania polifonii, choć niekiedy pojawia się też imitacja. W obrębie łączników kompozytor może także posługiwać się techniką kontrapunktu podwójnego, potrójnego. Często używanym środkiem jest progresja. Pod względem harmonicznym łączniki i epizody są przebiegami o większej komplikacji odniesień funkcyjnych. Spotykamy także fugi, w których nie ma łączników, np. Fuga C-dur z I t. Das wohltemperierte Kiavier J. S. Bacha.
OSTATNI ODCINEK UTWORU
Koda jest ostatnim odcinkiem utworu i ma charakter zakończeniowy. Tu najbardziej widać osłabienie siły polifonii, często wprowadzone są pasaże czy pochody gamowe, np. organowa Fuga c-moll J. S. Bacha. Nuta pedałowa występuje w końcowym odcinku utworu, służy do utwierdzenia tonacji. Opiera się na i, rzadziej na V ewentualnie IV stopniu tonacji głównej. Tworzy podstawę basową.Fuga jako całość stanowi konstrukcję o dużej spójności wewnętrznej. K. Sikorski wyróżnia trzy rodzaje możliwych ukształtowań fugi, które z większą lub mniejszą dokładnością najczęściej się powtarzają (czasem dochodzi do ich krzyżowania).
FUGA TRZY I CZTEROCZĘŚCIOWA
Fuga trzyczęściowa: I część — ekspozycja w tonacji głównej i łącznik modulujący najczęściej do tonacji równoległej, II część — jedno lub szereg przeprowadzeń tematu w różnych tonacjach, przeważnie blisko pokrewnych tonacji głównej; część tę zamyka łącznik modulujący z powrotem do tonacji głównej lub tonacji IV stopnia skali, III część — ostatnie przeprowadzenie; rozpoczyna się czasami w tonacji IV stopnia, częściej w tonacji głównej, w której jest utrzymane. Przykładem mogą być cztery fugi J. S. Bacha z I tomu Das wohltemperierte Klavier\ e-moll, g-moll, c-moll i B-dur. Fuga czteroczęściowa z tzw. kontrekspozycją: I część — ekspozycja jak wyżej, II część — kontrekspozycją, czyli drugie przeprowadzenie w tonacjigłównej; nie jest to dosłowne powtórzenie ekspozycji, gdyż głosy wchodzą w innej kolejności; mogą być wprowadzone środki polifoniczne typu inwersja, stretto itp., III część — modulacyjna, podobnie kształtowana jak część II w pierwszym rodzaju fugi, IV część — ostatnie przeprowadzenie; powrót do tonacji głównej.