Po ekspozycji stanowiącej pierwszą część następują dalsze przepro­wadzenia. Temat pojawia się w różnych tonacjach i poddawany może być różnym przekształceniom polifonicznym. Są to fugi dwuczęściowe (np. C-dur, d-moll z I tomu Das wohltemperierte Klavier J. S. Bacha, c-moll z II tomu) czy wieloczęściowe (np. es-moll z I tomu, b-moll z II tomu Das wohltemperierte Klavier). Ogólnie należy stwierdzić, że fugę cechuje niezwykła zwartość. Poszcze­gólne współczynniki zazębiają się, logicznie wynikają z siebie. Rozczłon­kowanie formy fugi uzależnione jest od jakości zastosowanych środków harmonicznych i polifonicznych.Fuga wielotematyczna to rodzaj fugi operującej więcej niż jednym tematem.

W fudze dwutematowej obydwa tematy mogą być wprowa­dzone od razu na początku utworu (dla ich wyrazistości stosowane są kontrasty rytmiczne) lub temat II wprowadzany bywa w dalszych fazach utworu (np. Kunst der Fugę, nr VI). Do rzadkości należą fugi trzytematowe, w których wprowadzone są od razu wszystkie tematy. Temat III występuje przeważnie w ostatniej fazie formy (np. w 33 wa­riacjach fortepianowych C-dur na temat walca Diabellego op. 120 L. van Beethovena na początku wprowadzone zostały dwa tematy, później dopiero trzeci, a fuga kończy się wertykalnym zestawieniem wszystkich trzech tematów). Fuga czterotematowa należy do wyjąt­ków. Fugi wielotematowe reprezentują kunsztowny typ formy nasta­wiony na stosowanie rozmaitych środków technicznych, zwłaszcza kontrapunktu podwójnego i wielorakiego.