Nawet termin suita miał kilka znaczeń; oznaczał: cykl tańców ułożony według pewnych zasad, zbiór tańców tego samego rodzaju,   zbiór innych utworów, np. sonat,   cykl składający się z części tanecznych i nietanecznych, pojedynczy utwór w ramach cyklu.W rozwoju suity odegrali rolę kompozytorzy włoscy, preferujący typ wa­riacyjny, francuscy — zestawiający tańce w tej samej tonacji, niemieccy, którzy w pierwszych dziesięcioleciach XVII w. byli spadkobiercami kom­pozytorów włoskich, później przejęli tańce francuskie i uporządkowali układ cykliczny. W suicie tańce towarzyskie były poddawane stylizacji i   często traciły swe pierwotne cechy. Wiele z tańców straciło znaczenie praktyczne i rozwijało się tylko w ramach suity. W okresie baroku takie tańce, jak menuet, gawot, anglaise były zarówno użytkowe, jak i styli­zowane.

Dla wszystkich tańców suity barokowej wspólna jest tonacja (ewentualna zmiana trybu), ewolucyjna zasada kształtowania (lokalnie budowa okre­sowa w niektórych tańcach, zwłaszcza na początku) oraz budowa dwu­częściowa o schemacie harmonicznym: I część — tonika-dominanta (ewentualnie tonika-paralela toniki). II część — dominanta-tonika (ewen­tualnie paralela toniki-tonika). Tańce suitowe zestawiane są na zasadzie kontrastu metrorytmicznego i agogicznego. Intermezza nietaneczne występują pod różnymi nazwami. Wskazują one na pewne właściwości formalne lub na ogólny charakter utworu względ­nie są wynikiem programowego nastawienia kompozytora. Szczególnie u klawesynistów francuskich (F. Couperina, J. Ph. Rameau) wiele inter­mezzów o tytułach programowych ma związek z konkretnymi tańcami, np. u F. Couperina ustęp Motyle z II ordre zbliża się do gigue, a Prząś- niczka z XII ordre jest gawotem.

Do intermezzów nietanecznych należą: air lub aria — w suicie straciła śpiewny charakter, a wykazuje cechy instrumentalne, utrzymana bądź w szybkich tempach, bądź w powolnych i wtedy zaopatrzona w liczne ornamenty; nieraz kompozytorzy wprowadzają dwie arie, rondo — stosowane w suicie głównie przez klawesynistów francuskich, często łączy się z założeniami programowymi. Stąd ustępy będące rondem mają jednocześnie tytuły programowe (nawet tańce u klawe­synistów francuskich mają często tytuły programowe, np. Wiatraki, Za­kochany sbwik, Czarodziejka). burleska, kaprys, arlequinade, scherzo — nazwy te wskazują na ogólny charakter .