Należą do nich: preludium — { rozdz. „Swobodne formy polifoniczne”, s. 85), fantazja — jest to zazwyczaj utwór figuracyjny i opiera się na zasadzie ewolucyjnego kształtowania,uwertura — stosowana w suicie należy zwykle do typu uwertury francu­skiej o budowie trzyczęściowej: wolna-szybka (fugowana)-wolna; części skrajne zwykle w metrum parzystym, środkowa w nieparzystym; proporcja rozmiarów między częściami nie zawsze jest zachowana, zwłaszcza ostat­nia część ogranicza się do roli epilogu, rodzaju kody, sinfonia — wykazuje czasami pokrewieństwo z uwerturą francuską;bywają też sinfonie o dość swobodnej budowie,0 toccata — często trzyczęściowa, części skrajne akordowo-figuracyjne, część środkowa — polifoniczna .

Należą do nich: chaconne — stosowana albo po gigue, albo zamiast gigue, passacaglia — występuje zwykle po gigue ( rozdz. „Wariacje osti­natowe”, s. 90), fuga, temat z wariacjami, ustępy o nazwie tempa lub finale.Na ogół kompozytorzy trzymają się podstawowego schematu suity: alle- mande-courante-sarabanda-gigue, wprowadzając jedynie między sara-Suita romantyczna I suita w XX w.bandą a gigue tzw. intermezza. W suitach D. Buxtehudego czy J. Pa- chelbela pojawiają się one jednak rzadko. Istnieją także suity znacznie rozbudowane, ze specjalnymi ustępami na początku i na końcu.Do charakterystycznych cech suity barokowej należy stosowanie dwóch tańców tego samego rodzaju. Wtedy drugi taniec jest zazwyczaj waria­cyjnym opracowaniem pierwszego (np. w I Particie h-moll na skrzypce solo J. S. Bacha wszystkie tańce mają wariacyjne opracowanie w po­staci double: Allemande, Double, Courante, Double, Sarabande, Double, Bourrśe, Double).

Dowolność układu suitowego widać m.in. w:  ilości części — u klawesynistów francuskich liczba ustępów nieraz przekracza 20,   pominięciu któregoś z głównych ustępów,wstawieniu intermezza w innym miejscu niż między sarabandą a gigue,   innym zakończeniu niż gigue lub specjalny ustęp końcowy (np. ca- priccio).Wewnątrz cyklu spotkać można czasami układ trzyczęściowy, widoczny np. w takich następstwach: menuet l-menuet ll-menuet I; gawot-mu- sette-gawot. Niekiedy części suity mogą być powiązane melodycznie — przyczynia się to do integralności formy i szczególnie charakterystyczne było dla początkowego okresu rozwoju suity, która wówczas należała do kategorii form wariacyjnych. W późniejszym okresie zjawisko to spoty­kamy rzadziej (np. VI Partita e-moll J. S. Bacha). Części suity zestawione są na zasadzie kontrastu metryczno-rytmicznego i agogicznego. Łączy je natomiast wspólna tonacja, wykorzystanie ewolucyjnej zasady kształtowania   budowa dwuczęściowa.

W romantyzmie początkowo nawiązywano do dawnej suity, później forma ta nie wykazuje konsekwentnej budowy. Pojawiają się nowe tańce: walc, polka, galop, ustępy należące do liryki instrumentalnej. Kompozytorzy posługują się środkami charakterystycznymi dla swego czasu: stosują budowę okresową, fakturę homofoniczną.W suitach małych rozmiarów widać prostsze środki techniczne, w suitacho  większych rozmiarach zaznacza się wpływ sonaty, symfonii, poematu symfonicznego, nawet koncertu. Powstaje specjalny typ suity suita symfoniczna. Niektóre suity wykazują ogromną zwartość, która wynika z treści pozamuzycznej, co wskazuje z kolei na wpływ poematu sym­fonicznego. Przykładem może być Szecherezada M. Rimskiego-Korsa- kowa — rytm w wielu miejscach odgrywa tu szczególną rolę, dzięki czemu utwór ten stał się doskonałą muzyką baletową.