W OKRESIE KLASYKÓW WIEDEŃSKICH
Serenada I divertimento istniały w okresie klasyków wiedeńskich obok siebie, a wpływ divertimenta można odnaleźć w wielu utworach kameralnych nie opatrzonych tą nazwą (np. L. van Beethovena Septet op. 20, F. Schuberta Oktet op. 166). Utwory tego typu nie mają ściśle ustalonej obsady instrumentalnej. Początkowo przeważała obsada na instrumenty dęte. Potem zastosowano także instrumenty smyczkowe. Klasycy wiedeńscy komponują serenady i divertimenta na różne zespoły, tzn. instrumenty dęte, smyczkowe, mieszane (np. Mozarta Divertimento Es-dur jest na instrumenty dęte, a serenada Eine kieine Nachtmusik — na smyczkowe). Bardzo często serenady czy divertimenta wykorzystują obsadę kameralną: np. Serenada op. 8 Beethovena jest triem na skrzypce, altówkę i wiolonczelę, Serenada op. 25 tego kompozytora to także trio na flet, skrzypce i altówkę.
KONCERT BAROKOWY
Nazwa „koncert” w tym okresie używana była nie tylko w stosunku do koncertu instrumentalnego. Należy pamiętać, że przez dłuższy czas odnosiła się także do utworów wokalno-instrumentalnych (nawet J. S. Bach nazywał niektóre swoje kantaty koncertami).Koncert czysto instrumentalny w początkowym okresie rozwoju nie wykazywał istotnych różnic w stosunku do canzony i sonaty. Nazwy te były często używane zamiennie, a nawet jednocześnie (np. Sonatę concertate in stil moderno D. Castelio). Podobnie jak w przypadku sonaty istniały dwa rodzaje koncertu: concerto da chiesa z częściami fugowanymi i concerto da camera o elementach tanecznych. Po r. 1650 coraz większe znaczenie zyskiwały grupy instrumentów solowych, w rezultacie powstało concerto grosso.