Serenada I divertimento istniały w okresie klasyków wiedeńskich obok siebie, a wpływ divertimenta można odnaleźć w wielu utworach kame­ralnych nie opatrzonych tą nazwą (np. L. van Beethovena Septet op. 20, F. Schuberta Oktet op. 166). Utwory tego typu nie mają ściśle ustalonej obsady instrumentalnej. Początkowo przeważała obsada na instrumenty dęte. Potem zastosowano także instrumenty smyczkowe. Klasycy wie­deńscy komponują serenady i divertimenta na różne zespoły, tzn. instru­menty dęte, smyczkowe, mieszane (np. Mozarta Divertimento Es-dur jest na instrumenty dęte, a serenada Eine kieine Nachtmusik — na smyczkowe). Bardzo często serenady czy divertimenta wykorzystują ob­sadę kameralną: np. Serenada op. 8 Beethovena jest triem na skrzypce, altówkę i wiolonczelę, Serenada op. 25 tego kompozytora to także trio na flet, skrzypce i altówkę.

Nazwa „koncert” w tym okresie używana była nie tylko w stosunku do koncertu instrumentalnego. Należy pamiętać, że przez dłuższy czas od­nosiła się także do utworów wokalno-instrumentalnych (nawet J. S. Bach nazywał niektóre swoje kantaty koncertami).Koncert czysto instrumentalny w początkowym okresie rozwoju nie wy­kazywał istotnych różnic w stosunku do canzony i sonaty. Nazwy te były często używane zamiennie, a nawet jednocześnie (np. Sonatę concertate in stil moderno D. Castelio). Podobnie jak w przypadku sonaty istniały dwa rodzaje koncertu: concerto da chiesa z częściami fugowanymi i con­certo da camera o elementach tanecznych. Po r. 1650 coraz większe znaczenie zyskiwały grupy instrumentów solowych, w rezultacie powstało concerto grosso.