Spadanie odkrywa — powie Nyczek — „fałszywe karty słów i gestów kiedyś zapisanych, demaskuje puste deklaracje artystów i pisarzy, bojowników oglądających śmierć z reporterskiej ka­biny”. Spadanie, jakkolwiek uznane przez krytykę i publicz­ność za spektakl roku, nie było wydarzeniem jedynym. W tym czasie pojawiły się inne równie ważne zapowiedzi ożywienia studenckiego teatru. Interesującym i odpowiadającym nastro­jom tego okresu był spektakl Teatru Ósmego Dnia Wprowadze­nie do… Ramę tego spektaklu stanowi sytuacja przygotowywania rocznicowej akademii. Tematem zaś głównym jest pokazanie kostnienia żywych niegdyś rewolucyjnych idei. Udanym przedstawieniem okazała się przygotowana przez Teatr 77 z Łodzi składanka Rosjo, żono moja, oparta na wierszach, dzien­nikach i listach Aleksandra Błoka. Zamiarem twórców spektaklu było pokazanie sytuacji jednostki wplątanej w wir wielkich procesów historycznych, jej przeżyć i wewnętrznych konflik­tów.

Spektaklem bardzo dobrym było również W rytmie słońca wrocławskiego „Kalambura”, inscenizacja oparta na wierszach Urszuli Kozioł. Spektakl ten, choć podejmujący problemy uni­wersalne: sytuacja człowieka we współczesnym świecie zmierza­jącym ku samozagładzie, samotność, konflikty moralne, do któ­rych rozwikłania brak dostatecznie uzasadnionych, jednoznacz­nych racji, był jakby rozbudowywany przez odbiorców, którzy usiłowali owe ogólnoludzkie dramaty umieścić w realiach spo­łecznych swojego miejsca i czasu.Rok 1971 stał się momentem dla rozwoju świadomości stu­denckiego teatru szczególnym. Została przełamana bariera konwencji utrudniająca mówienie wprost o istotnie ważnych dla młodzieży i całego społeczeństwa sprawach. Teatr jako ruch i jako forma artystycznej wypowiedzi określił się wyraźnie, szukając partnerów wśród ogólnonarodowych dyskusji.