Przedstawieniem, które z pewnością należało do ważnych wypowiedzi tego roku był Sennik polski Teatru STU. Spektakl ten krytyka nazwała „spektaklem obrachunkowym” — w któ­rym dokonuje się oceny narodowych mitów, poszukuje wła­snych korzeni w dawnej i niedawnej tradycji. Wydaje się, że jest to także, a może przede wszystkim, sprawozdanie z rozpadu owej tradycji, której wyrwane wątki wędrują po różnych obsza­rach kultury współczesnej, tworząc zbitki absurdalne, pogłę­biające ogólne odczucie chaosu. Dewaluacja wartości następuje przez pokazanie ich nieprzystawalności do nowych społecznych kontekstów. Ten stan rozpadu to rzeczywistość naszej współczes­nej kultury. Przekonujące wydaje się więc stwierdzenie Tade­usza Nyczka, iż: [Sennik polski] „Był przede wszystkim ana­lizą rzeczywistości bezpośredniej, dowodem, że właśnie współ­cześnie, na dziś uprawiamy zbiorowe kalectwo kultury i życia duchowego w postaci osobnych sposobów bycia i myślenia […], zadano szereg pytań: czy kultura polska musi być podzie­lona?

Czy dopełnieniem pięknego marzenia musi być przykre obudzenie? Czy jedyną alternatywą trudnej rzeczywistości ma być nierealny mit? Czy Kordian musi lekceważyć chama a cham nienawidzieć Kordiana? Czy wreszcie, zamiast autentycznego życia politycznego trzeba pisać wiersze, zamiast refleksji spo­łecznej robić przedstawienia teatralne, a rozumną myśl ekono­miczną zastąpić aluzjami kabaretowymi?” Rok 1972 to początek załamywania się wiary w realność przemian w sferze życia publicznego i kultury, w możliwość zbudowania instytucji zapewniających uczestnictwo zwykłych ludzi w określaniu ważnych celów społecznych i w ich realizacji. Rozpoczynający się okres „małej stabilizacji”, który przyniósł wyraźną poprawę warunków materialnych znacznej części spo­łeczeństwa, nie był tym, co jego bardziej światli, ambitni i za­angażowani przedstawiciele mogliby uznać za urzeczywistnienie swoich marzeń i ciągle jeszcze uznawanych za miarę oceny obe­cnego stanu — obietnic o „raju na ziemi”.